بسم الله الرحمن الرحیم

( فی بیوت أذن الله أن ترفع و یذکر فیها إسمه یسبح له فیها بالغدو والاصال) نور - 36

« در خانه هایی که خداوند اجازه و رفعت و والایی آن و ذکر نامش را داده است که صبحگاهان و شامگاهان او را تسبیح کنند.»

حیات شیعه، با نام حسین علیه السلام ملازم و همراه است. ائمه هدی – علیهم صلوات الله- نیز در حفظ نام و یاد و فرهنگ او که چیزی جز ظلم ستیزی ("هیهات منا الذله" موسوعه کلمات الامام الحسین(ع) /423) نیست ، اصرار فراوان داشتند، و برای این منظور از طرق مختلف پیروانشان را تشویق کرده، ثوابهایی را در این زمینه ذکر نموده اند ، از جمله:

ثواب زیارت امام حسینعلیه السلام در اوقات مختلف سال، مانند: شب عید فطر و قربان، و روز عرفه، عاشورا، اربعین و... تا جایی که شب شهادت امیر مومنان علیه السلام ، و شب میلاد امام زمان علیه السلام ، و شب میلاد امام محمد باقر علیه السلام ، نیز زیارت امام حسین علیه السلام مستحب است.

ثواب یاد حسین علیه السلام بعد از نوشیدن آب.

ثواب سجده و تسبیح با تربت آن حضرت.

ثواب خوراندن تربت آن حضرت به اطفال هنگام تولد.

ثواب گریه کردن و گریاندن در عزای آن حضرت.

و...

از میان روایات فراوانی که در این موضوع آمده ، به ذکر یک حدیث اکتفا می کنیم:

ابوهارون می گوید: امام صادق علیه السلام به من فرمود:

« ای ابا هارون، کسی که درباره ی حسین علیه السلام شعری بخواند و ده تن را بگریاند برای او بهشت است، آنگاه حضرت یکی یکی کم کرده تا به یک رسید و فرمود: کسی که درباره حسین علیه السلام شعر بخواند و یک نفر را بگریاند، برای او بهشت است. سپس فرمود: کسی که او را به یاد بیاورد و بگرید، برایش بهشت است.»

امام سوم شیعیان، شهید کربلا، حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد. خبر این تولد فرخنده را به پیامبر صلی الله علیه و آله دادند. حضرت به خانه دخترش آمد و تولد نوزاد را به علی علیه السلام و فاطمه علیها السلام تبریک گفت: آن گاه جبرئیل نازل شد و گفت:

« خداوند به شما سلام می رساند و تولد این نوزاد را به شما تبریک می گوید، و چون نسبت پیامبر صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام مانند نسبت موسی به هارون است، پس نام این مولود را هم نام پسر کوچک هارون یعنی "شبیر" قرار بده و به لفظ عرب او را "حسین" بخوان.» رسول خدا صلی الله علیه و آله نام این فرزند را "حسین" نهاد. وی مورد علاقه شدید پیامبر خدا صلی آلله علیه و آله بود. آن حضرت درباره اش گفت: «حسینِِ منٌی و أنا مِن حُسین أَحَبٌَ الله من احب حسینا و أَبغَضَ اللهُ مَن أبغَضَ حسینا، حسین سبطُ مِنَ الاَ سباطِ ، لَعَنَ اللهُ قاتِلَهُ»

« حسین از من است و من از حسینم. خداوند دوست می دارد کسی را که حسین را دوست بدارد، و دشمن می دارد کسی را که حسین را دشمن می دارد. حسین ( رهبر) گروهی نیک است. خداوند کشنده اش را لعنت کند.»

نام آن مظهر جود و إحسان                   هست مشتق ز قدیمُ الإحسان

عِبری نطق شُبیرش خواند                    عربی لفظ حسینش داند

آن که فرمود رسول مدنی                     وصف او را ز «حسینُ منی»

آن حضرت در آغوش جدٌ گرامی اش بزرگ شد. هنگام رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله ، شش ساله بود. در دوران پدرش علی بن ابی طالب علیه السلام نیز از موقعیت والایی برخوردار بود، علم، بخشش، بزرگواری، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگیری از بینوایان، عفو، حلم و ... از صفات برجسته این حجت الهی بود. در سه جنگ مهم یعنی (جمل)، (صفین) و (نهروان) شرکت داشت.

پس از شهادت پدرش امامت به حسین بن علی علیهماالسلام رسید که برادر بزرگتر آن حضرت بود. ایشان همچون سربازی مطیع رهبر و مولای خویش، همراه برادر بود. پس از انعقاد پیمان صلح، با برادرش و بقیه اهل بیت علیهم السلام از کوفه به مدینه آمدند. با شهادت برادرش امام حسین علیه السلام در سال 49 یا 50 هجری ، بار امامت بر دوش سید الشهداء علیه السلام قرار گرفت. در دوران ده ساله که معاویه بر حکومت مسلّط بود، امام حسین علیه السلام همواره یکی از معترضین سرسخت نسبت به سیاست های معاویه، و دستگیری ها و قتل های او بود.

نامه های متعددی در انتقاد از روش معاویه در کشتن حجربن عدی و یارانش، و عمرو بن حمق خزاعی که از وفاداران به علی علیه السلام بودند و اعمال ناپسند دیگر او نوشت. در عین حال، حسین بن علی علیهما السلام یکی از محورهای وحدت شیعه، و از چهره های برجسته و شاخص بود که مورد توجه قرار داشت و همواره بنی امیه از نفوذ شخصیت آن حضرت بیم داشتند.

با مرگ معاویه در سال شصت هجری ، یزید به والی مدینه نوشت که از امام حسین علیه السلام به نفع او بیعت بگیرد، اما سید الشهداء که فساد یزید و بی لیاقتی او را می دانست، از بیعت امتناع کرد، و برای نجات اسلام از بلای سلطه ی یزید – که به زوال و محو دین می انجامید – راه مبارزه را در پیش گرفته در بیست و هشتم رجب سال شصت هجری قمری از مدینه به مکه هجرت کرد. در پی نامه نگاری های کوفیان و شیعیان عراق با آن حضرت، و دعوت برای آمدن به کوفه، آن امام ابتدا ( مسلم بن عقیل) را همراه نامه هایی برای شیعیان کوفه و بصره فرستاد. و با دریافت پاسخ کوفیان مبنی بر بیعتشان با مسلم بن عقیل، آن حضرت در روز هشتم ذیحجه سال شصت هجری از مکه به سوی عراق حرکت کرد.

پیمان شکنی کوفیان و شهادت سفیر امام حسین علیه السلام در کوفه ( یعنی مسلم بن عقیل) ، اوضاع عراق را نامطلوب ساخت. حضرت سید الشهداء أبی عبدالله الحسین علیه السلام که همراه خانواده، فرزندان، و یاران به سوی کوفه می رفت، پیش از رسیدن به کوفه در سرزمین "کربلا" در محاصره سپاه کوفه قرار گرفت، او تسلیم نیروهای یزیدی نشد و سرانجام پس از مبارزه طولانی در روز دهم محرم سال شصت و یک هجری قمری در آن سرزمین، مظلومانه و با سرفرازی ، همراه اصحابش به شهادت رسید، از آن پس ، این سرزمین مقدس – یعنی کربلا – کانون الهام عشق، و سرچشمه قیام و آزادگی شد و کشته شدن وی، سبب زنده نگه داشتن اسلام، و بیدار شدن وجدان های خفته گردید. در طول تاریخ قیام و انقلاب های فراوانی با الگو پذیری از انقلاب آن حضرت بر علیه ظلم و ستم ستمگران بر پا گردید. از آن جمله می توان به انقلاب مقدس اسلامی ایران به رهبری فرزند پاک سالار شهیدان، حضرت امام خمینی رحمه الله اشاره نمود.

فضایل این امام شهید بیش از آن است که این حقیر درباره او بگویم، چرا که آویزه عرش الهی، و دست پرورده دامن جدش رسول گرامی اسلام حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله است، همان طوری که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله درباره اش فرمود: قسم به آن که مرا به حق پیامبری فرستاد، حسین بن علی علیه السلام در آسمان بزرگتر از زمین است و بر سمت راست عرش الهی نوشته است :

« مصباح هُدیً و سفینة نجاة»

برگرفته از کتاب اعجاز ولایت نوشته ی  حقیر